Lege oogjes en mijn missie...

Herfst 1981 ben ik geboren in een Brabants dorp, uit een wens tot stabiliteit en verbinding tussen mijn vader en moeder.

Mijn jeugdjaren bleken alles behalve stabiel en in verbinding te verlopen. Na onrustige jaren waar ik in podcast 5 dieper op in ga, blijkt mijn moeder niet geschikt om mij veilig en stabiel te laten opgroeien en word ik op 8,5 jarige leeftijd toch bij mijn moeder weggehaald en mag ik mijn tienerjaren in een netwerk-pleeggezin doorbrengen in het oosten van Nederland. Mijn moeder wordt later gediagnosticeerd met een psychiatrische stoornis, dat maakt mij tot een KOPP-kind. Ik maak er vaak nog grappen over, dat 'ik niet ben beperkt door enige vorm van opvoeding'.... Zo mijn jongste jaren opgroeien ging zeker over tekorten, maar ook waardevolle lessen,  ik kan intuïtief aflezen en aanvoelen wat er speelt bij mensen, contact maken met mensen voorbij taal, lichaamstaal lezen en neem nooit genoegen met een eerste reactie.

De jaren die volgen groei ik op als puber met haast om het leven te leven. Ik praat ook erg snel, denk snel, mijn woorden kunnen het soms gewoon niet bijbenen.... er is nog zoveel moois te beleven buiten de muren van het thuis. Ik haal de Havo, deze jaren herinner ik me als een groot feest, ben veel buiten en slurp alle gezinnen van mijn vriendinnen helemaal op. Op mijn 17e ga ik in Deventer de Pabo volgen, die ik met een half jaar stage in Lissabon fluitend haal. Ik mag blijven werken op mijn LIO-stage en blijf er ruim 6 jaar als juf aan het werk. Eigenlijk had ik iets met kunst of theater willen studeren...dat was niet de meest veilige keuze op mijn 17e, dus haal ik op mijn 23e alsnog bij de HKU een bevoegdheid drama in het PO.

Ik geniet tot op de dag van vandaag nog van deze theatervaardigheden, de kracht van verbeelding, de kracht van voelen en de dingen die je zegt met een extra lading of boodschap kunnen presenteren, mijn lijf blijkt in zijn geheel een instrument. Lichaamstaal, de sfeer in de groep, gedrag, alles blijkt vol met informatie te zitten en dat is goud.

Na 6 jaar juf in het Dalton basisonderwijs ga ik op avontuur in het VMBO als docent drama en blijf daar 12,5 jaar groeien, ontdekken, verwonderen en verbinden. Ik heb er prachtige certificaten als Rots & Water trainer, Action Learning Coach en mijn tweede-graads bevoegdheid Omgangskunde (verplicht omdat ik werkzaam was in het voortgezet onderwijs) gehaald. Ik ben er vakgroephoofd Drama geweest en trainer van een interne Academie, maar het meest trots blijf ik op de eerste jaren Kansklas, waar ik met een collega waar ik helemaal mee afgestemd was, op school samen een paar jaar groepen leerlingen mocht zien en begeleiden weer op de rit te komen. Een stabiele plek waar we ze met veel rust, tijd, aandacht en verbinding ook nog aan het schoolwerk kregen, daar kwam ik tot mijn recht. Elke leerling met uitdagend gedrag was voor mij een cadeau om laagje voor laagje uit te mogen pakken. Het onaangepaste wilde wat vertellen en ik was bereid te luisteren en zien...

Na 12,5 jaar was ik er verzadigd en ben ik als zelfstandige mijn SKJ registratie gaan halen om als jeugd-& gezinsprofessional dieper te kunnen mogen zien én helpen. In hun gezinnen, aan de keukentafels in contact met hun systemen. Ik word vanuit De LeerZaak ingehuurd en heb al heel wat jongeren aan mijn zijde mogen leren kennen en zichzelf opnieuw in de wereld laten presenteren.

Nog steeds val ik soms in als er leerkrachten ziek zijn, ik blijf betrokken in het onderwijs, het liefst als dramadocent, maak ik heel veel feest en chaos om buiten het aangepaste en buiten de kaders de echte kinderen te ontmoeten, hun hartjes open, ogen glimmend en volledig gefocust op wat de juf nu weer voor geks om te beleven heeft bedacht!

Ik hou een zwak voor de lege oogjes, ik zie altijd weer wat ikzelf ooit nodig had, en zonder er over na te denken geef ik alle lege oogjes wat ze nodig hebben, omdat ik het weet, herken... Ze zien geeft bestaansrecht aan waar ze doorheen gaan, geeft bestaansrecht aan wie ze zijn (geworden). Nee ze zijn niet zielig en duwen je weg als jij ze toch dat gevoel ze geeft.

Het zijn kinderen vol in hun overlevingsstrategieën, ongelofelijk sterk, wachtend tot ook zij in veiligheid een beetje kunnen ontspannen en feesten, omdat ze er ook gewoon bij (willen) horen. Daarvoor moet eerst hun hartje open, daarvoor moet iemand ze toe uitnodigen, ze zien, durven, willen zien ♡ en een feestje kunnen maken met ze ;-)

Voor iedereen die hierin ook van betekenis wil zijn maar soms twijfelt hoe, geef ik 1 op 1 begeleiding, kom ik met liefde een kijkje nemen in je klas en organiseer ik groepsdagen waarin je uitgenodigd wordt jezelf open te stellen en stevig neer te zetten voor kinderen die net dat extra lef en diepgang nodig hebben bij jou, omdat ze zelf uit uitdagende situaties komen.