Er zijn helpers nodig die ze niet zielig vinden, maar juist sterk, door de shit waar ze zich doorheen worstelen, met al hun overlevingsstrategieën! Geef ze de plek, aandacht en tijd om zichzelf weer als sterk te zien en herpakken om door te kunnen, want dat kunnen ze! Jij bent niet de oplossing, zij moeten leren dat ze zelf de oplossing al in zich dragen, dat ze met je mogen praten, delen, met je mogen zijn, om bij uit te rusten en op te laden om te kunnen dragen wat ze kunnen dragen.
Lieve helper, deze brief is aan jou.
28 september 2022 ‘Grote zorgen in Kamer over problemen bij jeugdzorg, code GITZWART.’, schuift mijn man mij vanmorgen onder mijn neus. NU.nl prijkt met deze kop. Er is de laatste tijd zoveel aandacht voor dit thema; De 2Doc documentaire Jason, EO met Jojanneke en de Jeugdzorgtapes en nu ook Kim Feenstra met 'Taken kinderen van de staat en Nikki' op Videoland.
Ze hollen achterelkaar aan met het zichtbaar maken van de lelijke waarheid waarin deze kinderen en ouders zich nu bevinden. De overheid? Die erkent, een soort van. Ze schuiven vooral vooruit. Laten weer een onafhankelijk onderzoek plegen en schuiven daarmee alles vooruit, terwijl ze hardop roepen; ‘We hebben geen toverstokje’.
Die zin wordt inderdaad ook wel eens gebruikt bij onmogelijk lijkende gezinsproblematiek of een jongere die je zo graag wil helpen, omdat je ziet wat men nodig heeft, maar het stagneert ergens. Dan laat je het los, draag je het over of geef je het terug, want ze zijn (nog?) niet toe aan de harde, lelijke, gitzwarte waarheid. De waarheid van pijn, verscheurdheid, schaamte, onzekerheid, onveiligheid, misbruik, eenzaamheid… Wegkijken is een overlevingsstrategie. Dissociatie en meer van dit soort coping mechanismen gebruiken niet alleen de jongeren, ouders, hulpverleners, leerkrachten maar ook de overheid als ze het gewoon even niet meer weten. Als de waarheid te ingewikkeld, te pijnlijk, te groot lijkt. “Lijkt”. Wat nou toverstokje nodig?! Wat een onzin.
De wereld is hard, mensen hebben problemen, trauma’s van generaties in hun rugzakken, grote en kleine problemen, de hele dag door, je leven lang. Ze zijn soms gruwelijk, misselijkmakend. Zo pijnlijk dat het eerste wat je wil doen is wegkijken, uitzetten. Het doseren van de triggerende waarheid die je wordt gedeeld, het kan toch niet waar zijn… Je beschermt je eigen veilige opgebouwde thuis voor dit soort gruwelijke thema’s. "Laat dit niet bij ons naar binnen komen." Je bouwt grenzen om te bewaken wat je zo zorgvuldig hebt opgebouwd.
Deze brief is voor diegene die bereid zijn om hun veilige haven open te stellen voor het dragen, zien en misschien zelfs daardoor wel herstel van de gewonde jonge bewoners van ons land. De volwassen wounded healers die (h)erkennen waar de lieve, mooie jonge mensen doorheen gaan. Stel jezelf open, vol vertrouwen in wat het leven ook is en kan zijn. Help ze dat te zien, gewoon door jezelf te zijn en ze mee te nemen in dat voorbeeld, dat ze genoeg zijn zoals ze nu zijn.
Wat nou als we van bovenaf, de overheid, de opgetuigde instellingen, de vormen zoals ze nu staan loslaten en gewoon van onderaf en dichtbij, nabij gaan zien en beschikbaar zijn voor de lelijke, pijnlijke waarheid van die ander. Zonder oordeel gewoon zijn, ze horen, ze zien. Het is de eerste stap van vele waardoor de mooie jonge mensen uit de pijnlijke waarheid en eenzaamheid van hun bestaan kunnen ontstijgen. Niet bang zijn voor wat er gezien moet worden, jij hoeft niks op te lossen. Er zijn en ze niet verlaten is de oplossing, ze laten voelen dat ze het wél kunnen omdat jij er ook bent, is een oplossing.
Ik was ooit ook ‘een kind van de rekening’, heb ook voor sommige van bovenstaande uitdagingen gestaan. Wat mij heeft geholpen was dat ik wist dat ik niet alleen was, er waren helpers die me niet zielig vonden. Er zijn helpers nodig die ze niet zielig vinden, maar juist sterk, door de shit waar ze zich doorheen worstelen, met al hun overlevingsstrategieën! Geef ze de plek, aandacht en tijd om zichzelf weer als sterk te zien en herpakken om door te kunnen, want dat kunnen ze! Jij bent niet de oplossing, zij moeten leren dat ze zelf de oplossing al in zich dragen, dat ze met je mogen praten, delen, met je mogen zijn, om bij uit te rusten en op te laden om te kunnen dragen wat ze kunnen dragen.
Kiezen om even alleen te zijn is totaal wat anders dan alleen gelaten worden. Eenzaamheid is écht het aller gevaarlijkst als je pijn lijdt. Als ik mijn kinderen leer kijken naar het nieuws, laat ik ze zien dat de wereld meer helpers dan gemene mensen heeft. Kijk naar de helpers, ze zijn met meer! Helpers zijn ruimhartig, hebben durf en zijn er voor elkaar, en verbinden makkelijk met elkaar.
Reactie plaatsen
Reacties